باسمه تعالی هو شأنه

      از امیرالمؤمنین علی(ع) نقل است که چنانچه ظلمی ناروا بر مردم قریه ای وارد آید، اگر مردان اسلام، به نام دین، ظالم را کمک کنند، نه دینی خواهد ماند و نه مردی!

      ای بسا حضرتش این پیام را برای مریدان خویش نقل فرمود تا بدانند و بگویند، تا سینه به سینه ی ما و فرزندانمان، آن را چون میراثی عظیم بگردانند. چنان که روزگاری افرادی در لباس دراویش اما در باطن، گرگ صفت ناچیز! به نام حضرت امیر(ع)، قاتلی را در دامان خود بپرورانند، همگان آگاه شوند که اینان نه آن درویش اند که در دامان خود یتیم بی نوا را نوا می دهند و زنان بی سرپرست را سایه ی سرند، بلکه اینان به ظاهر سبیل مردانه را نماد خود گردانیده اند که نامردی شان را در پس آن نهان دارند.

یا امیرالمؤمنین!

      چه شده است که امروز کسانی زیر لوای نام تو کسی را پرورش داده و مخفی می کنند که انسانی را کشته است و کودکی را یتیم کرده و پدر و مادری را داغدار؟! آیا امروز جای ظالم و مظلوم تغییر کرده است؟!

      امروزه افرادی به نام تو دکان فروش صفات رذل حیوانی بازنموده اند. افرادی چون: دکتر تابنده، جذبی، شیخ الشیوخ مردانی، شیخ ملایری و... و هم اینان سردمدار گروهی اند که یک قاتل شیطان صفت را پناه داده اند!

      به گمانم امیر المؤمنین علی(ع) را در جای جای نهج البلاغه یا در آیات قرآن کریم بهتر می توان جست تا در دکان این افراد! به گمانم امیرالمؤمنین همان است که عدالت را هنوز هم نماد است و ظلم را دشمن! به گمانم ظالم در فرهنگ وی همان است و مظلوم همان! پس در عرصه ی هستی چه کسی را سراغ دارید که نمک علی(ع) را بخورد و نمکدان بشکند؟! مگر نه این است که حتی سگ که او را نجس می دانیم در برابر محبت امیرش دم تکان می دهد؟!

روی سخنم با شما درویش نماهاست!

      به گمانم امروز، خیلی از شما که به نام علی(ع) قاتل را در دامان خود نگه می دارید، هنوز لیاقت دم تکان دادن بر محراب حضرت امیر را نیز نیافته اید چه برسد به عنوان درویش! بگذارید فرزندانمان درویش را عنوان مالک اشترها، ابوذرها و عمارها در ذهن خود حفظ کنند نه این که آن را پوششی برای ظالمان، آدم کش ها و... بدانند.

      به طور قطع بدانید که وعده ی قرآن کریم محقق خواهد شد که هیچ ملکی با ظلم باقی نخواهد ماند.

    یا حق